اداب معاشرت

همیشه درست در لحظه انجام کاری و یا گفتن سخنی، مکث دوباره کن و فکر کن. به قول آمریکایی ها : تینک توآیس

·       هیچوقت با زنگ زدن های زیاد،  اس ام اس   زدن های بیش از حد و دردسترس بودن زیاد، اعتبار و ارزش خود را زیر سوال نبر.

·       هیچ وقت به کسی که روی خط موبایلت  میسد کال انداخته است زنگ نزن، چه او را میشناسی و چه نمیشناسی.

·       بیشتر اوقات سعی کن جواب  اس ام اس ها را یا ندهی و یا دیر بدهی، مگر اینکه خیلی فوری باشد.

·       وقتی جمعی در حال بحث کردن در باره موضوعی هستند، در ابتدا سکوت کن و وارد بحث آنها نشو، سپس نظرت را محکم و کوتاه اعلام کن و سر حرفت بایست.

·       همیشه نظرات خود را مطمئن و با صدای بلند اعلام کن.

·       همیشه چهره ای مطمئن، شاد و با اراده و قوی داشته باش و لبخندی حاکی از رضایت و دانایی، کنار لبانت بنشان.

·       زیاد با موبایلت ور نرو، با منوهای آن بازی نکن، هیچگاه از گیمموبایلت استفاده نکن. همیشه بیشتر اس ام اس بگیر تا SMS بده.

·       در مورد هیچ چیز پسیو و غیر فعال نباش. اگر میبینی که نمیخواهی در مورد چیزی نظر بدهی، مطمئنا و واضح نشان بده که سکوتت به دلیل عدم علاقه ات به بحث است، نه به خاطر اینکه نمیدانی چه بگویی.

·       به نگاه مردم جواب بده، با لبخند، با چشمک، با هر چیزی که میدانی اثر گذار است. هیچ نگاهی را بی پاسخ نگذار. حتما کائناتمیخواسته بین تو و کسی که به تو نگاه میکند، ارتباطی بر قرار بشود تا به تو چیزی افزوده گردد. پس این موقعیت را هدر نده.

·       به احساسات خود اهمیت بده. اگر میبینی همه دلایل برای گفتن حرفی یا انجام کاری وجود دارد، ولی دلت به گفتن آن حرف و انجام ان کار، راضی نیست، دست نگه دار تا وقتی که موافقت دلت را بدست آوری. 

·       همیشه سعی کن اثر گذار ترین فرد هر جمعی، تو باشی. سعی کن بیشتر ازاینکه از محیط استفاده میکنی، به محیط خیر برسانی. سعی کن انرژی ها و شادیها از تو متساعد شود.

·       سعی کن آینه دق نباشی. سعی کن شادیت در چهره و غمگینی ات در دلت باشد. مردم  آنقدر برای خودشان غم و غصه دارند که دیگر لازم نیست غم و غصه تو را بفهمند.

·       حد اقل دو نفر راداشته باش که به آنها اعتماد کامل داشته باشی و بتوانی همه حرفهایت را به آنها بگویی، بدون اینکه نگران فاش شدن حرفهایت باشی. هر چند وقت یکبار نزد آنها برو و با آنها درد دل کن.

·       اگر کسی به تو گفت که بعدا به تو زنگ میزند یا به دیدنت می آید و یا هر قول دیگری، از جانب خود به تو داد، آنرا پیگیری نکن. بگذار خودش آن کار را انجام دهد. یاد آوری نکن. اگردیدی کاملا بحث را فراموش کرده است، بعدها از جایگاه بالاتر و به صورت طعنه و کنایه آنرا دوباره یاد آوری کن. اگر قرار بود طرف مقابلت لطفی در حق تو بکند و با یاد آوری تو مجددا یادش آمد و آنرا مطرح کرد، دیگر آنرا قبول نکن. به هیچ وجه.

·       خودت را زیاد مشتاق به چیزی که وابسته به دیگران است نشان نده. حتی اگر به چیزی بسیار میل داری، آنرا اظهار نکن. نگذار دیگران بفهمند که رضایت تو، به آنها و تصمیمشان بستگی دارد.

·       زیاد شوخی نکن. شوخیهای رکیک انجام نده. همیشه شاد باش، ولی زیاد شوخی نکن.

·       نگذار مردم با تو شوخی کنند. نگذار کسی دستت بیندازد. اجازه نده کسی به خودش اجازه بدهد که تو را مسخره کند.

·       اگر کسی حرف زشتی در حضور دیگران به تو زد، فقط سکوت کن و با لبخند عاقل اندر سفیه جوابش را بده و اگر موقعیت را مناسب دیدی، به آن فرد پشت کرده و  آن محل را ترک کن. همین. در صدد بر نیا که جوابش را با الفاظ بدهی. همین نگاه برای خورد کردن چنین فردی کافی است.

·       هر چند وقت یکبار به صورت خیلی جدی، از مسائل مردم سوال بپرس. از مسائلی که قبلا برایت تعریف کرده اند و یا مسائلی که میدانی برایشان مهم است سوال کن.

·       هر چند وقت یکبار، عقیده ای بر خلاف عقیده همگان مطرح کن و پای حرفت بایست. مهم نیست که چه نظری داشته باشی. مهم اینست که سر حرفت بایستی تا مردم، قدرت و استحکام تو را ببینند. فقط مواظب باش که دلیل مستحکمی برای نا درستی عقیده ات وجود نداشته باشد. عقیده اگر شخصی باشد و عمومی نباشد، بهتر است.

·       همیشه مردم را منتظر نگاه دار. حرفت را کامل نزن. هر چه در چنته داری سریع رو نکن. بگذار مردم خیال کنند تو خیلی بیشتر از این چیزی که میگویی، میدانی. وقتی داری صحبت میکنی، همه جمله ات را با یک نفس ادا نکن. بلکه مکثها و سکته های مناسب را بین آن، قرار بده.